โรคกลัวความเหงา หรือที่เรียกว่า “Autophobia” หรือ “Monophobia”

โรคกลัวความเหงา หรือที่เรียกว่า “Autophobia” หรือ “Monophobia” เป็นภาวะทางจิตที่ผู้ป่วยมีความกลัวอย่างมาก

เมื่อต้องอยู่คนเดียวหรือรู้สึกว่าตัวเองจะต้องเผชิญกับความเหงา แม้ว่าในสถานการณ์ปกติความเหงาอาจเป็นเพียงความรู้สึกชั่วคราวที่หลายคนเผชิญในช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต แต่สำหรับผู้ที่มีโรคกลัวความเหงา ความรู้สึกนี้จะรุนแรงมากจนส่งผลต่อคุณภาพชีวิตและความสามารถในการทำงานหรือดำเนินชีวิตประจำวัน

สาเหตุของโรคกลัวความเหงายังไม่ได้รับการระบุอย่างชัดเจน แต่มีการคาดการณ์ว่าน่าจะเกิดจากหลายปัจจัยร่วมกัน เช่น การมีประสบการณ์ที่ทำให้เกิดความรู้สึกโดดเดี่ยวในวัยเด็ก หรือการถูกทอดทิ้ง

อาจนำไปสู่การพัฒนาความกลัวการอยู่คนเดียวในอนาคต ปัจจัยทางพันธุกรรมและสิ่งแวดล้อม เช่น ความเครียดหรือความไม่มั่นคงทางจิตใจก็อาจมีบทบาทในการกระตุ้นให้เกิดภาวะนี้ นอกจากนี้ยังมีปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับโรคจิตเวชอื่น ๆ เช่น โรควิตกกังวล หรือโรคซึมเศร้า ที่สามารถทำให้เกิดภาวะกลัวความเหงาได้

อาการของโรคกลัวความเหงามีหลายระดับ ตั้งแต่ความรู้สึกไม่สบายใจเมื่ออยู่คนเดียว ไปจนถึงความวิตกกังวลและการตื่นตระหนกอย่างรุนแรงในสถานการณ์ที่คิดว่าต้องอยู่คนเดียว ผู้ป่วยอาจมีอาการหัวใจเต้นเร็ว เหงื่อออกมาก

หายใจไม่ออก เวียนศีรษะ หรืออาการคลื่นไส้ บางรายอาจรู้สึกถึงความกลัวและต้องการหลบหนีจากสถานการณ์ที่ต้องเผชิญกับความเหงาทันที นอกจากนี้ยังมีการพึ่งพาการมีผู้อื่นอยู่ใกล้เพื่อรู้สึกปลอดภัย และการหลีกเลี่ยงการอยู่คนเดียวในทุกโอกาส

โรคกลัวความเหงาสามารถส่งผลกระทบต่อการทำงาน การเข้าสังคม และความสัมพันธ์ส่วนตัว ผู้ป่วยอาจต้องการอยู่กับผู้อื่นตลอดเวลา

ไม่สามารถทำกิจกรรมคนเดียวได้ และพยายามหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่ต้องอยู่คนเดียวแม้จะเป็นระยะเวลาสั้น ๆ สิ่งนี้อาจส่งผลต่อความเป็นอิสระของผู้ป่วย ทำให้พึ่งพาคนรอบข้างอย่างมากเกินไป ในบางกรณี ความกลัวนี้อาจนำไปสู่ภาวะซึมเศร้า หรือความเครียดสะสม หากไม่ได้รับการรักษา

การรักษาโรคกลัวความเหงาสามารถทำได้หลายวิธี วิธีที่นิยมใช้มากที่สุดคือการบำบัดด้วยการพูดคุย หรือ Cognitive Behavioral Therapy (CBT) ซึ่งช่วยให้ผู้ป่วยเรียนรู้ที่จะรับมือกับความกลัวและปรับเปลี่ยนความคิดที่ทำให้เกิดความวิตกกังวล

นอกจากนี้ยังสามารถใช้วิธีการบำบัดแบบสัมผัสทีละน้อย (Exposure Therapy) เพื่อให้ผู้ป่วยค่อย ๆ เผชิญกับการอยู่คนเดียวในสภาพแวดล้อมที่ควบคุมได้ จนสามารถรับมือกับความกลัวได้ดีขึ้น สำหรับบางกรณีที่มีอาการรุนแรง อาจใช้ยาช่วยในการควบคุมความวิตกกังวลร่วมกับการบำบัด

โรคกลัวความเหงาเป็นภาวะที่ส่งผลกระทบต่อการดำเนินชีวิตของผู้ป่วยอย่างมาก ทั้งในด้านจิตใจและสังคม การรักษาและการสนับสนุนจากผู้เชี่ยวชาญเป็นสิ่งสำคัญที่จะช่วยให้ผู้ป่วยสามารถเผชิญหน้ากับความกลัวและกลับมามีชีวิตที่สมดุลได้ การให้ความเข้าใจและการสนับสนุนจากคนรอบข้างก็มีบทบาทสำคัญในการฟื้นฟูสภาพจิตใจ

ผู้ให้การสนับสนุนโดย    เครื่องช่วยฟัง